Op de hoek van de Meent en het Rodezand sta ik te wachten op Dr. Mau, de sambalman. We hebben afgesproken om half vijf, zodat ik het keurmerk dat hoort bij het Echt Rotterdams Erfgoed op zijn fietskar kan bevestigen. Om kwart voor vijf bel ik om te vragen waar hij blijft. Maurice is nog druk bezig bij de terrassen aan de Oude Haven. Het is een mooie dag dus aan klanten geen gebrek.

Tegen vijven zie ik hem aankomen. Hij heeft wel wat weg van een exotische Kerstman met zijn lange witte baard, dikke rode jas en een kar vol sambalpotjes achter zijn brommer. Zo brengt hij zijn hete kruidensaus aan de man. Veel terrasgangers op de Meent kennen hem ook al, sommige maken een praatje en kopen een potje sambal.

Als ik naar hem wenk om naar me toe te komen maakt hij geen aanstalten. Eerst moet het terras worden afgewerkt, wie weet zitten er nog meer klanten tussen. Nadat hij wat potjes heeft verkocht komt hij bij me. Ik plak het Echt Rotterdams Erfgoed keurmerk op zijn kar en vraag waarom hij op de brommer is en niet met zijn fiets. “Ja, fietsen wordt wat te zwaar voor me” antwoordt Maurice. Bij een eerdere ontmoeting vertelde hij zijn verhaal. Volgens Maurice is hij niet de eerste sambalman. Hij heeft de route overgenomen van een voorganger die hem heeft geïnspireerd. Maar Maurice is als de sambalman een fenomeen geworden in Rotterdam. Hij is met zijn sambal Echt Rotterdams Erfgoed nr. 0004; ontstaan in Suriname en verder ontwikkeld in Rotterdam. Een prachtig voorbeeld van het internationale karakter van onze wereldstad.

Nicole van Dijk, curator
Programmaleider hedendaags erfgoed en participatie