Marianne Grootenboer (1941-2023) volgde de kweekschool aan de Hofstedestraat in het Nieuwe Westen om onderwijzeres te worden. Er ging een wereld voor haar open door het aanbod van creatieve vakken. Na haar opleiding combineerde ze het lesgeven met het maken van wandkleden. Maar ze wilde zich verder ontwikkelen en meldde zich aan bij de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam.

Op een gegeven moment werd Marianne lid van de Stichting Vrouwen in de Beeldende Kunst (SVBK) die in 1977 was opgericht. Ze was geïnteresseerd in de feministische vraagstukken die er toen in de kunst speelden. In performances experimenteerde ze met kleurrijke vormen en materialen waarmee ze het vrouwenlichaam in een levend kunstobject transformeerde.

Marianne maakte geen onderscheid tussen werk en privé. Haar fascinatie voor kleuren kwam ook tot uiting in de kleding die ze voor zichzelf maakte. In 2002 verwierf Museum Rotterdam een representatief overzicht van haar (in eigen woorden) extravagante outfits. Tot op hoge leeftijd maakte ze een feestje van haar uiterlijk en trok zich niets aan van mensen die dat overdreven of gek vonden: ‘Ik mag dan boven de zeventig zijn, het leven blijft voor mij één groot kunstwerk’, vertelde Marianne ooit in een interview.

Eind jaren negentig pakte ze het schrijven op, iets wat ze als kind altijd graag had gedaan. Ze schreef verhalen en gedichten - voor kinderen en later ook volwassenen - en maakte er illustraties bij. Marianne werkte lange tijd onder de naam van haar eerste echtgenoot, Smits. Na haar scheiding gebruikte ze vanaf 2004 haar geboortenaam.