Tussen 1600 en 1850 zijn in Rotterdam miljoenen tegels geproduceerd. Ze sierden Rotterdamse huizen, boerderijen in de wijde omtrek, en vonden zelfs hun weg naar het buitenland.

Het maken van tegels is specialistisch werk, waarbij veel fout kan gaan. Zo kunnen achtergebleven luchtbelletjes in de klei barsten veroorzaken. Als er te veel kalk aan de klei is toegevoegd, wordt een tegel bros – maar te weinig kalk veroorzaakt scheuren in het gebakken product. Tegels trekken krom als de oven te snel (of juist te langzaam) warm wordt gestookt en ook met het glazuur kunnen ongelukjes gebeuren. Worden tegels verkeerd in de oven geplaatst, dan kunnen ze omvallen en aan elkaar vastbakken.

Dat laatste is waarschijnlijk gebeurd bij dit blok van tien aan elkaar gebakken wandtegels. Normaal stonden de beschilderde tegels met de ongeglazuurde kant naar elkaar toe, op een halve centimeter afstand van het volgende paar. Deze tegels zijn tijdens het bakken gevallen en gebroken. Zo verdween de onderlinge afstand en verlijmde de vloeibare glazuur alle tegels in één blok aan elkaar. Zulke waardeloze ‘misbaksels’ zijn direct weggegooid. Zo’n vondst in de Rotterdamse bodem geeft een beeld van de tegelproductie in de stad.