Branco van Dantzig, geboren in Harlingen, begon haar loopbaan in 1896 in Rotterdam als lerares in spreken en solo zang. Al tijdens haar muzikale en taalkundige opleiding ontdekte ze het belang van correct spreken. Hierna stortte ze zich door zelfstudie op het in Nederland nauwelijks ontwikkelde onderzoeksgebied van stem en spraak.

Haar belangstelling ging vooral uit naar het helpen van kinderen met spraakmoeilijkheden. Van Dantzig gaf vanaf 1898 les aan de Gemeentelijke Vormschool voor Meisjes. Later was ze onder andere verbonden aan de Rotterdamse Kweekschool en het conservatorium. Daarnaast behield ze haar praktijk aan huis aan de ‘s-Gravendijkwal in het Oude Westen. Op haar initiatief werd in 1928 de Rotterdamse Vereniging voor Spraakgebrekkigen opgericht. Van Dantzig ontwikkelde zich tot een internationale autoriteit op het gebied van logopedie en de behandeling van stemklachten.

In 1935 ging Van Dantzig met pensioen en werd hierbij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Ze bleef zich ontwikkelen, publiceerde nog regelmatig en gaf internationaal lezingen. Het naziregime maakte aan dit alles een eind. In 1942 werd de Joodse Branco in Auschwitz vermoord.

Vlakbij haar oude woonadres werd in 1998 het Branco van Dantzigpark geopend. Tegen een gevel zijn een plaquette en een groot portret van haar bevestigd. De Branco van Dantzigonderscheiding wordt uitgereikt aan logopedisten die een bijzondere bijdrage hebben geleverd aan hun vakgebied.