Johanna Hudig, geboren in Groningen, studeerde Rechten in Utrecht. Ze begon haar carrière met een onbetaalde baan bij het pas opgerichte Criminologisch Instituut. In 1939 promoveerde ze op haar proefschrift De criminaliteit der vrouw. Hierin onderzocht ze waarom vrouwen nauwelijks voorkwamen in de misdaadstatistieken. Haar onderzoek legde de verbanden bloot tussen geslacht, sociale structuren en de manier waarop criminaliteit werd gezien. Met vooruitziende blik luidde één van de stellingen ‘…dat de Wet niet verbiedt dat een vrouw een benoeming tot rechter kan aanvaarden’.

Hudig was sterk geïnteresseerd in jeugdrecht en kinderbescherming. Vanaf 1938 werkte ze als inspecteur bij de kinderpolitie in Rotterdam. Kort na de Tweede Wereldoorlog vertrok ze naar de Verenigde Staten, waar ze zich aan de University of Chicago specialiseerde in criminologie en social service.

In 1947 werd haar gevraagd te solliciteren naar de functie van kinderrechter in Rotterdam. Ze werd aangenomen en daarmee de eerste vrouwelijke rechter van Nederland. Ze was in deze rol dertig jaar werkzaam bij de rechtbank in Rotterdam. Daarnaast was ze buitengewoon hoogleraar kinderrecht en kinderbescherming aan de Universiteit Utrecht.

Johanna Hudig is onder meer bestuurslid geweest van de Stichting Bevordering van Volkskracht. Ze ontving een aantal onderscheidingen, waaronder de Wolfert van Borselenpenning.