Marianne Grootenboer volgde de kweekschool om onderwijzer te worden. Hier maakte ze kennis met creatieve vakken. Na haar opleiding combineerde ze het lesgeven met het maken van wandkleden. Ze wilde zich verder ontwikkelen en meldde zich aan bij de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam.

Grootenboer werd lid van de Stichting Vrouwen in de Beeldende Kunst (SVBK), die in 1977 was opgericht. Ze was geïnteresseerd in feministische vraagstukken in de kunst. In performances experimenteerde ze met kleurrijke vormen en materialen waarmee ze het vrouwenlichaam tot een levend kunstobject transformeerde.

Haar fascinatie voor kleuren kwam ook tot uiting in haar zelfontworpen en eigengemaakte kleding. Tot op hoge leeftijd maakte ze een feestje van haar uiterlijk en trok zich niets aan van mensen die dat overdreven of gek vonden: ‘Ik mag dan boven de zeventig zijn, het leven blijft voor mij één groot kunstwerk.’

Eind jaren negentig pakte ze het schrijven op. Ze schreef verhalen en gedichten – voor kinderen en later ook voor volwassenen – en maakte er illustraties bij. Marianne Grootenboer werkte lange tijd onder de achternaam van haar eerste echtgenoot, Smits. Na haar scheiding gebruikte ze vanaf 2004 haar geboortenaam.