Hoewel honden al duizenden jaren worden ingezet bij de jacht, als trekdier, bewaker, speurneus of hulphond, wonen de meeste honden tegenwoordig als gezelschapsdier bij hun baasje.

Op deze paraplustandaard uit ongeveer 1850 is een Maltezer afgebeeld. Ondanks zijn kleine postuur is hij een goede waakhond, die luid blaft als iemand zijn territorium betreedt. Diende deze standaard als “Hier waak ik!” in de gang van een groot huis? Of was het huisdier – dat hier prinsheerlijk op een kussen zit – een schattig statussymbool?

Met zijn bolle gezicht, grote ogen en kleine neus lijkt het hondje op een jong kind. Er is geen betere manier om bij de mens in het gevlij te komen, ontdekte Konrad Lorenz in 1943. Zijn ‘babyschema’ analyseert deze ‘schattigheid’ en beschrijft de lichamelijke kenmerken die mensen motiveren voor een wezen te zorgen. Speelgoedfabrikanten stelden uit het schema de teddybeer samen en Walt Disney paste zijn tekeningen van Mickey Mouse aan.

Maar niet alleen speelgoed is in de loop van de tijd steeds schattiger gemaakt. Terwijl hun functie veranderde van waakhond naar schoothond, ontwikkelden verschillende hondenrassen een extra spiertje waarmee ze hun wenkbrauwen vragend kunnen optrekken. Dat geeft ze de vertederende uitdrukking waar wij zo van houden.