De Zaal lag aan de achterkant van de woning aan de Westersingel. Het was de grootste ruimte van het pand. Drie hoge ramen zorgden voor licht in de ruimte, maar door de glasgordijnen, de dikke overgordijnen én draperieën zal het toch tamelijk donker zijn geweest. Een haard hield de ruimte warm en op de vloer lag een kostbaar vloerkleed. Rijkelijk versierde plafondlijsten verfraaiden de ruimte. Naast de schouw pronkte fraai porselein in de mahoniehouten spiegelkast.

Zo’n ruimte met luxe uitstraling was ingericht op de ontvangst van gasten. Vaak werd het vertrek aangeduid als ‘salon’, maar de boedelbeschrijving uit 1875 spreekt van ‘de Zaal’. Opvallend is dat in deze ruimte verschillende zitjes aanwezig geweest moeten zijn. De inventaris vermeldt behalve de canapé maar liefst twee stoelen, twee damesstoelen en nog eens 12 stoelen!

Oorspronkelijk hoorde de chaise longue niet in zo’n representatieve ontvangstruimte thuis. Waar de canapé bedoeld was om te keuvelen, had mevrouw de chaise longue tot haar beschikking om te rusten. In de literatuur werd dit meubel beschouwd als een typisch vrouwelijk meubelstuk, dat zachtheid combineerde met pronkzucht. De chaise longue hoorde in het intieme, persoonlijke domein van de vrouw des huizes: het boudoir. Steeds vaker was het meubelstuk echter in de salon en de zitkamer te zien, waar men aan het eind van de 19de eeuw een informele sfeer nastreefde.